Łąka.

- Hija? Zupełnie jak anioł - szepnęła, przekrzywiając głowę. Zmierzyła ją dość chłodnym spojrzeniem.
- Skądże, nie przeszkadzasz - mruknęła wreszcie, mrużąc srebrne ślepia. Uśmiechnęła się pod nosem, obserwując każdy jej ruch. Na wszelki wypadek.
- Hah, a co chciałabyś wiedzieć, hę? - Zapytała, strzelając z ogona, ot tak.

- Mam się tu czego obawiać. Może mamy jakiś wrogów? - rzuciła. Widać było, że gryzie ją to bardzo. Nie chciała jak na razie ujawniać swej mocy. Nie wiedziała jak druga klacz na to zareaguje.

- Obawiać? Coś Ty. Oczywiście jeżeli wystarczająco o siebie zadbasz - zachichotała, przyglądając się jej. W chorym mniemaniu Nuit druga klacz była dość, hm, zabawna.
- Są tacy. Trójki są do wybicia, zapamiętaj to sobie - powiedziała, starając się, aby zabrzmiało to poważnie... i miała ogromną nadzieję, że tak było.

Weszła powoli i popatrzyła na klacze. Nie widziała ich wcześniej. Cóż... była tu zaledwie jeden dzień, nie mogła znać wszystkich.
- Fiocco di Neve - powiedziała i siadła na ziemi.

- Hmmm... zadnej trójki jeszcze nie widziałam. To same ogiery mam rozumieć? A ile członkiń nasz stajnia sobie liczy. Chciałabym je poznać. - rzekła już spokojniejsza. Grzebnęła kopytem w ziemi. - Zapamiętam Trójki sa do wybicia. - obiecała. Odwróciła się na chwilę by na nową klacz spojrzeć. - Witaj jestem Hija. - powiedziała. Wyczuwała, że ta klacz nic jej nie zrobi.

Zerknęła na nowo przybyłą, mierząc ją zaciekawionym spojrzeniem.
- A to co? Nowa? Jedynka zapewne, ewentualnie Dwójka - powiedziała do siebie, ale tylko tak, że ona mogła usłyszeć.
- Nuit - odparła jej, wysoko unosząc łeb. Zastrzygła uszami, kątem oka łupiąc na H. Przytaknęła jej, uśmiechając się.
- Jaką masz rangę? - Zapytała ją, tłumiąc w sobie ziew.

- Jestem zwierzem. - rzekła. - Umiem w panterę się zmieniać. - mówiąc to postać Hiji otoczyła sie serbrną mgłą i po chwili przed Nuit stała Pantera wielkości konia o całkowicie czarnym ubarwieniu.

Nastawiła uszy, by dosłyszeć słowa Nuit, które najwyraźniej nie były skierowane do niej. Jednak stała za daleko, a zbliżać się nie chciała.
- Wybaczcie mi to wtargnięcie. Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam Wam w niczym ważnym?

Popatrzyła na czary mary. Dziś już drugi raz zobaczyła, jak koń się w coś zmienia.
Jak nie w wilka, to w kota... Zmarszyła chrapy.

Jedno ucho powędrowało w stronę Five (dwie pierwsze litery i dwie ostatnie ^^" ), jednak nie odwróciła doń łba. Patrzyła na smolistą panterę. Cóż, duże zwierzę robi wrażenie.
- Skądże, nie przeszkadzasz - odpowiedziała jej, tykając chrapami Hiję.
- Mhm, miło poznać. Iezu, Calesta - szepnęła, ponownie się uśmiechając.

Tknięty kot znów rozpoczął przemianę. - Miło mi cię poznać Pani. - zwróciła się do Iezu Celesty z uniżeniem. Wiedziała pod świadomie, że była jej w jakiś dziwny sposób podległa. Zmarszczyła chrapy i prychnęła. - Nie przeszkadzasz nam w niczym. - rzekła do klaczy nie zaszczyciwszy jej spojrzeniem.

// Nie znasz jej imienia, Hija oO

{przedstawiłam się Nuit }
Uśmiechnęła się lekko.
- Z jakiej... stajni jesteście? - Spytała, zastanawiając się czy spotka tu kogoś z 1.

- Ja z czwórki pochodzę. - rzekła spokojnie Hija. Spojrzała na klacz. Tak myślała, że to musi być jakaś spokojna stajnia. Nie pasowała jej ona na złą i niegodziwą osobniczkę. Uśmiechnęła się do Nuit. Po czym zaczęła grzebac w ziemi kopytem jakby ze zdenerwowania.

( NAPRAWDĘ? Ja ma sklerozę <wyrzuca wszystkie masełki vv> )


Zaśmiała się krótko, zauważywszy postawę H. Jednakże było to przyjemne uczucie. Ciekawe, czy odwiedzi Świątynie? Kto wie, czas pokaże. Zwróciła się ku Five.
- Czwórka - odparła jej obojętnie.

Czwórka, czwórka... za dużo jej to nie mówiło. Nie wiedziała prawie nic o koniach z własnej stajni, a co dopiero z innych.

- Nuit mamy jakieś miejsce, gdzie możemy spokojnie pogadać na tematy stajenne? - spytała wreszcie Hija. Przestała grzegać w ziemi kopytem i spojrzała na srokatkę. Jej myśli pognały daleko w przeszłość lecz nie dała po sobie tego poznać.

Zmarszczyła chrapy i zarzuciła łbem, tym samym odgarniając niesforną grzywkę z oczu.
- Mówili na mnie Srebrnooka Wiedźma, Five - powiedziała, z błyskiem rozbawienia w oku. Ach, jak miło witać nowych. Pokiwała przecząco łbem do Hijii. Cóż, właściwie zostały tylko boksy, ale i tak tam nie mogły normalnie porozmawiać.

- Szkoda, przydało by się takie coś w stajni. - rzekła. - Srebrnooko Wiedźma? - zdziwiła się. - Z czym to się wiązało? - spytała. - A mamy jakieś bustwo, które czcić można? Chętnie bym mu jakas ofiarę złożyła. - powiedziała poważnie prostując się.

- Na pewno koniom tu mieszkającym to coś mówi. Jednak... ja przybyłam z daleka, bardzo daleka i gdy słyszę Srebnooka Wiedźma, to myśle: Srebnooka Wiedźma. Nic więcej. Bo nic więcej, niestety, a może i stety nie wiem. - Lekko się ukłoniła.

Ponownie się zaśmiała. Słodka niewiedza. To, o co zapytała Hija, utwierdziło Nuit w przekonaniu, iż jest ona zabawna.
- Znaczy, mnie masz na myśli? - Odparła jej, uśmiechając się szeroko.
- Five, Czwórka to najgorsze, co może Ci się przytrafić. Przynajmniej teraz. Hm, większość z nas jest walnięta. Albo tylko ja - pomyślała.
- W każdym bądź razie jesteśmy odpowiednikami Trójek, tylko mamy inną płeć. Niby chłodne, bezwzględne i obojętne, o.

FidiNe poczuła się zmęczona. Oczy same się jej zamykały, więc postanowiła udać się na spoczynek.
- Wybaczcie, ale... czuje się senna. - Powiedziawszy to, wybiegła.

Wszedł, paląc skręta. Zaciągnął się mocno i zatoczył się.

Posłała Ikarowi zobojętniałe spojrzenie. Jednak gdy zobaczyła w jakim jest stanie, zaklęła w jego stronę, podchodząc doń niemrawo.
- Bry dzień, Ik - przywitała go i skinęła łbem. Chociaż wątpiła, czy w ogóle zauważy. Znając jego równie dobrze mógł odlecieć. O, tam, daleko, do krainy latających, różowych słoników. Niepokojące.

Wymamrotał coś pod nosem i powoli obrócił łeb w stronę, z której dobiegał głos. Zachwiał się na nogach i wyrzucił skręta na trawę.
- Niech pan wybaczy, panie hydrauliku. Wiem, że nie powinienem - mruknął i zgniótł skręta kopytem. Odrzucił grzywkę z oczu i przyjrzał się klaczy, która przerwała mu cudowną chwilę jarania. Spiorunował ją wzrokiem i przygryzł dolną wargę, w duchu marząc o tym, by kobyła szczęśliwym trafem zaproponowała mu drugiego skręta. Chwila, czy to była kobyła? Źrenice Ikara były rozszerzone, a to, co widział, niewyraźne i zamglone.